1. |
A grande evasión
03:14
|
|||
Despois de tanto tempo de correr e sufrir, despois de tantos mapas que puxemos no atril, hai un
barco que se deixa abordar, hai un pirata que xa non pode máis. E noutro soño, noutra canción, está
Steve McQueen escapando da prisión, escapando de min. E noutro soño, noutra prisión, está todo o
que eu non chegarei a sentir.
Despois de tantos meses sen entar nin saír, areas movedizas van sacarme de aquí. Hai un vento que
se deixa tocar, hai un tesouro que rebenta nas mans.
|
||||
2. |
Europa e o ballet
03:18
|
|||
Europa é o lugar onde o ballet tamén se podería ver como a maneira de aparentar que as persoas
somos quen de ter ás. Agora imaxina a viquinga Björk nun combate desgarrador contra as coristas do
Music Hall nun choque de civilizacións. Dos ventos prefiro os metais, dos praceres todos os orientais.
Dies irae: diciades que iriades alí.
Unha ambulancia anda a percorrer todiño Rejkjavik. Leva doente o corpo espectral de Vivaldi e un
violín. Dos ventos prefiro os metais, dos praceres todos os orientais. Dies irae: diciades que iriades alí.
Ten coidado, cazador, na selva disparan ao corazón. Será a fin das catro estacións.
|
||||
3. |
Turnip Fields Forever
01:26
|
|||
Non direi case nada sobre o outono e as follas que caen, non direi nada dos insectos. Velaí o vai o
suicida tocando o tambor. Os corvos temen os seus ollos de inmensa dor. E non teño palabras de
amor.
Non direi case nada dos fillos e fillas que deixas detrás, non direi nin os seus nomes. Isto vai dedicado
á placenta da miña muller: sangue do meu sangue e ameixa amarga do meu querer. E aquí non hai
nada que ver.
Somos pantasmas pero somos felices: colle esta froita que che trouxen, mira, toda para ti.
|
||||
4. |
Narval
02:12
|
|||
Vivimos nun iglú. Facemos polas noites lume azul. El sempre camiña só. Que pena, tanto xelo e tan
pouco alcol. E aquí estou: ben sei que sabes cara a onde vou. Co meu instinto animal.
E así se caza o narval.
Perdemos días facendo coma quen que non nos importa o que dirán, e quen diría que dun momento
a outro aparecería a aurora boreal. E aquí estás: chegas de lonxe, cara a onde vas? Co teu arpón entre
as mans.
E así se caza o narval. Ven, ven e crávamo ben, ven e crávamo mal.
Perder o control. Ben sabes que vou perder o control. Eu son o teu esquimó.
|
||||
5. |
Lavacolla
00:39
|
|||
6. |
A febre
02:45
|
|||
Os animais vimos do fango, coidado, cazador: somos as feras sen alma que a noite ceibou. Empezo a
crer que nunca volveremos á casa. O noso sitio está onde comeza a batalla
O caos absoluto comanda a expedición. Son mineiro nas minas do rei Salomón. O deserto é a
promesa de beber. Non hai repouso, din as moscas tse-tse. Ás terras do demo Deus non chegará:
atoparás o ceo entre o mineral.
Os animais vimos do fango, coidado, cazador: somos as feras sen alma que a noite ceibou. Empezo a
crer que nunca volveremos á casa. O noso sitio é este, no estómago de África.
|
||||
7. |
Sempre nos matan
03:22
|
|||
Desde algún faiado vimos naves espaciais. Prememos no botón do triplo salto vital. Estivo moi ben o
feito de intentalo. Hai cogomelos bos, hai cogomelos malos. Pero sempre nos matan na mesma
pantalla.
Existen fontaneiras que nos poden salvar o cu aos príncipes que só temos príncipes azuis. E falan
dunha flor que perfora caparazóns, unida a una estrela que promete vidas extra. Pero sempre nos
matan na mesma pantalla, cunha planta carnívora ou movendo a muralla. Pero sempre nos matan na
mesma pantalla. Sempre nos matan.
Sempre rompemos a cabeza para que aparezan as moedas. Hai moitos trucos por aí, ou é que os
trucos son as regras? E agora quen vai pagar todos os ladrillos rotos? Iso sabiámolo xa desde Shigeru
Miyamoto. Podemos ir pola esquerda e aparecer pola dereita, xogarmos a partida sós ou facer vida
de dous. Tamén podemos estar tres e coñecer xente xogando. Podemos estar só mirando ou aquí
cantando, pero quen controla o mando? Porque sempre nos matan na mesma pantalla, cunha planta
carnívora ou movendo a muralla. Porque sempre nos matan na mesma pantalla. Sempre nos matan.
|
||||
8. |
Os vingativos
03:51
|
|||
Todo empezou onde remata o asfalto. Cheiro a gasoil e cancións de contrabando. E o noso paso
medrou pola estrada maldita. Non teñas medo que non, que a túa vida non é infinita. Neste carro
sempre hai quen escolle mal o asento. Dinos como che vai, non che queda moito alento. Non temos
dirección nin luz que nos acenda, mais na última exposición fomos o récord de vendas. Sempre quixo
ser abducido. Trampas e cartón: somos vingativos.
Litros de acción que nos soben á cabeza. Non hai manifestacións nas terras da lei seca. Como
compensarás a falta de movemento? Neste carro sempre hai quen escolle mal o asento. Agora
viaxarás cara a adentro nunha nave especial feita de cemento. Viaxe cara a adentro, feita de
cemento.
|
||||
9. |
Ti es Lawrence?
02:35
|
|||
Entre as dunas do teu corpo arde o pracer máis febril, pero non sabes qué mal rollo dá o deserto.
Dime cantos Lawrence de Arabia coñeces ti.
Traio aceites esenciais e dátiles do Sinaí, milenarios coma a sede e o frenesí. Pero os vivos somos os
que imos suar aquí. Dime qué é o que che gustaría facer a ti.
E a verdade sobre a Liga Árabe é que é outra alucinación, pero máis nos vale ter un berro de guerra
por alfanxe e un frasco de viño de Damasco para os turcos que queiran ser bos. Para os turcos que
queiramos ser nós.
|
||||
10. |
Alvedro
00:30
|
|||
11. |
O futuro da navegación
02:03
|
|||
As piratas non gostamos dos mascatos porque baixan das alturas só para comer. Arrincámoslles as ás,
son as moscas do mar, e nós queremos sentirnos humanos coma a xente de a pé. Non hai tesouro que
se nos resista, o vento coouse pola nosa vista e somos o futuro da navegación.
As piratas non gostamos dos notarios porque o queren todo atado na terra onde aínda hai rei. E di
algunha xente que cheiramos mal, pero a roupa si a mudamos, será algo visceral que a nós nos cheira
ben. Non hai tesouro que se nos resista, o vento coouse pola nosa vista e somos o futuro da
navegación.
|
||||
12. |
O último vampiro
03:50
|
|||
Romántico, si, porque sabes que mil veces mil o teu nome, de escribirse, escribiríase así:
deliciosamente así. Prácticos, si, como un ceo vestido de gris. O teu corpo, de morrer, morrería por
min: necesariamente así.
Inventaron a cidade e era Pequín. Dispuxeron unha cama toda chea de flores. E agradecía que
anoitecese entre os teus brazos, e as estrelas co seu canto de grilos, e era tan romántico,
quiromántico, tan romántico, si.
Sabes que se naces ou se morres nunca máis precisarás durmir. Sangue coa que pinto todos os
mobles, dame razóns para seguir.
|
||||
13. |
||||
Dormen e eu navego maino polo Nilo. Penso poucas cousas. Se hai que morrer vai ter que ser no
estómago dun crocodilo.
Beben e eu só bebo as augas do oceano. Poño rumbo ás illas. O leite dos cocos e os cocos que son
como as tetas dos sitios estraños.
E fanse vellos con canas e engurras, na cama e con frío nos pés polas noites. E eu veño de Alfa
Centauro co mellor sorriso, que é o dos que non gañan nin perden nin cansan nin fican nin volven.
Se non estivese en coma profundo desde hai tantos anos, o mundo sería máis gris e máis triste, con
días de loito e traballos pesados, e aquí todo é verde e hai negros comendo sandías.
A biblia está corrixindo a coxeira da cama e o inverno proxéctase en sombras, pero hai os bisontes
que corren ás tardes e o fondo do mar e as estrelas e as illas desertas e os ventos que sopran.
Nubes, tantas nubes, o cantar dos grilos. Cólleme do brazo, que imos morrer e vai ter que ser
devorados polos crocodilos. Se hai que morrer vai ter que ser no estómago dun crocodilo.
|
||||
14. |
Estrela errante
03:04
|
|||
Ante ti tes a tarde do domingo, as estrelas xa van tomando posición. Hai xente que pasea polos
parques e hai outros que gustan máis do dominó. E eu nesta habitación, ao non ter plan, dáme por
lembrar aquela canción que eu cantaba así, esa que eu cantaba así: canto no taxi, canto na casa,
cántolle ás ondas do mar. Non teño amantes, non teño cartos nin visibilidade social.
Hai xente que regresa de viaxes e a maleta á volta pésalles máis. Iso pásalles por non ficaren na casa,
que no fondo é onde mellor se está. E eu nesta habitación, ao non ter plan, dáme por lembrar aquela
canción que eu cantaba así, esa que eu cantaba así: canto no taxi, canto na casa, cántolle ás ondas do
mar. Non teño curro, non teño carro nin visibilidade social.
I was born under a wanderin' star
|
||||
15. |
Peinador
00:39
|
|||
16. |
A abordaxe final
03:40
|
|||
Ultimamente penso que nos collemos dos garfios, que nos deixamos levar e o mar fai o seu traballo.
O tiburón é unha especie á que todo lle dá igual: estamos no mundo para acabar no ventre do
animal. Por que non falar de amor?
Hai glamour na morte, agora xa quen o dubida. Baixo os teus pés ten que crecer unha cidade
afundida. Imaxina que bebemos unha última botella de ron: estamos no mundo para acabar
convertidos en carbón. Pero non me irei sen ti.
E as algas que nos crezan nas órbitas dos ollos farán chorar co paso dos anos os biólogos. Deixa que
che pase a lingua pola perna de pao: estamos no mundo para acabar tan lonxe do peirao, na
abordaxe final.
Tanta auga e verás como ardemos para sempre.
|
||||
17. |
Criptozooloxía aplicada
03:16
|
|||
De entre todos os funestos animais, desconfía das palabras e das contas: pódeche saír moi caro
publicar a descuberta do animal con roupa. E o cinismo é unha liña editorial na que nunca colle a
criptozooloxía, porque alerta sobre os xeitos de cazar e aínda por riba fala doutras formas de vida.
E se vas ao Lago Ness ten coidado de te ver no espello das augas turbias dos outros. E se ves a Santa
Claus saúdao sempre ao pasar: é importante a paz entre os monstros. Criptozooloxía aplicada á túa
miserábel condición humana. Que lento pasa o tempo para a especie, que rápido o amor.
De entre toda a camuflaxe de arredor, busca sempre a humidade e a quentura. Non pretendas poder
escapar da dor pero enlámate en estrañas aventuras. Por exemplo faite mozo de King Kong e
desfruta da vertixe das alturas. Dalles de hostias a todos os avións. Morre sangrando pola pel das túas
musas.
E se vas ao Lago Ness ten coidado de te ver no espello das augas turbias dos outros. E se ves a Santa
Claus (agora vou rectificar), dispara antes de que se arme o monstro. Criptozooloxía aplicada á túa
miserábel condición humana. Que lento pasa o tempo para a especie, que rápido o amor.
|
||||
18. |
Non hai lúa
04:37
|
|||
Abro os ollos e comezo o día in medias res. As comportas ceden á presión. O escafandro racha: un
segundo de pracer. Non entendo as consignas desta manifestación. E a capela ardente onde está? E a
túa cara oculta onde está? Non hai tregua, non hai lúa.
|
||||
19. |
Alcatraz
04:41
|
|||
E decidín regresar a Alcatraz: foi o mesmo camiño pero do revés. Aínda batía nos muros o mar, pero
xa non había ninguén. Detrás da cidade aínda hai restos de po. Na vida primeira matei e roubei. Era
moi tarde para che falar de amor e agora é cedo para caer.
Somos o ferro nas veas, somos o pouco que queda dos días de sangue quente. Os anacos de xabón
soben até o corazón con orgullo delincuente. Alcatraz outra vez, coa cabeza moi alta e unha moi
agradábel masaxe nos pés. Alcatraz, aquí estou de regreso da grande evasión.
Non vin San Francisco nin falta que fai (dicían que tes que levar unha flor). A min as viaxes fanme
vomitar e na casa cómese moito mellor. Non vin os moluscos do mar do Xapón. Non vin os solpores
de Guiné Bissau. Non vin as estrelas no espazo exterior. Fóra todo era o caos.
Este foi o meu planeta, tan cheo de bolboretas que non hai sitio para a xente. Fóra vai moita calor e
eu onde mellor estou é no meu lugar de sempre. Alcatraz outra vez, coa cabeza moi alta e unha moi
agradábel masaxe nos pés. Alcatraz, aquí estou de regreso da grande evasión.
|
Ataque Escampe Santiago De Compostela, Spain
Cancións con salsa agridoce.
Contratación: info@tremendoaudiovisual.com
+34 629175996
Streaming and Download help
If you like Ataque Escampe, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp